The middle of nowhere

Ik wilde graag even een dagje bijkomen in the middle of nowhere. Nou, dat is gelukt. En het was hilarisch.

Het begon al 's ochtends vroeg. Ik zou om 11 uur de bus naar Munduk pakken, maar om 8 uur 's ochtends kwam Natu mij wakker maken om te vertellen dat mijn bus eerder vertrok, aangezien ik de enige was die naar Munduk ging. Dus ik in alle haast mijn tas ingepakt en een klein, krap, busje zonder airconditioning in gestapt. De tocht naar Munduk toe was ondanks het oude busje prachtig. Tussen alle rijstvelde door kleine dorpjes heen, overal scooters volledig beladen met mensen of spullen, kleine krappe weggetjes door geweldige natuurlandschappen. Ik heb genoten!

En toen stopte het busje. Midden op de weg, niet in een dorp, niet eens voor een huis, nee midden op de weg, boven op de berg, in het bos. 'This is Munduk'. Ik stapte uit en ik dacht: 'Fack, en nu?'. Ik had nog geen slaapplaats en ook geen idee waar ik die kon vinden. Gelukkig zag ik verderop een gebouwtje en toen ik er naar toe liep, kwam ik erachter dat het een Warung was. Ik vroeg of zij misschien een plek wisten waar ik kon overnachten. Gelukkig is de lokale bevolving hier zo aardig en behulpzaam. Binnen no-time werd ik de goede kant op gestuurd en binnen 15 minuten had ik een slaapplek gevonden. En niet zomaar 1. Een prachtige homestay met een eigen kamer met 2 persoonsbed met een prachtig uitzicht op de bergen en de liefste mensen die ik ooit heb ontmoet. En dat voor maar 11 Euro. Yep, ik heb mijn rust gevonden.

De rust duurde niet lang.... Toen het middag was besloot ik om een wandelingetje te maken om de waterfallen in de buurt te bezoeken. Nou laat dat 'tje' maar weg, want ik ben in totaal 3,5 uur onderweg geweest. Het schijnt zo te zijn dat de waterval een half uurtje lopen is. Nou, dat is mij niet gelukt! Ik raakte hopeloos verdwaalt... Maar weetje. Eigenlijk maakte dat het alleen maar beter. Ik heb zoveel mooie natuur gezien en ik heb de waterval uiteindelijk gevonden (en daarna ben ik natuurlijk via de verkeerde kant teruggelopen waardoor ik nog langer bezig was). Ik was bekaf en kletsnat van het zweet toen ik terugkwam, maar het was 1 van de mooiste wandeltochten die ik ooit gemaakt heb!!

Dus nu ben ik weer helemaal zen en één met de natuur en kan ik weer terug naar Ubud. Jaja, je hoort het goed: Ik ga terug naar Ubud. Ik ga nooit meer weg uit Ubud!! Hahah, nee grapje! Het is maar voor 1 nachtje, een tussenstop op mijn reis naar Padang Bai. Maar ik heb met een paar vrienden afgesproken voor wie het hun laatste avondje is, dus ik ga nog even afscheid nemen.

Toedels !