Flores in alle glorie

Oh flores, je bent zoveel beter dan ik verwacht had. Na de chaotische en toeristische haven van Labuan Bajo verlaten te hebben, ben ik overdonderd door de prachtige natuur en de extreem vriendelijke mensen in de binnenlanden van Flores.

Ik heb een aantal dagen in Bajawa doorgebracht (natuurlijk weer veel meer dan op de planning stond). Hier heb ik samen met een tjechs koppel en een lokale gids William en zijn vriend Marselino de omgeving afgestruind. We hebben pitoresque traditionele dorpjes gezien waar ze geloven in animalisme en ze nog regelmatige aan offeringen doen. Marselino is zelf opgegroeid in zo'n dorpje en kon ons prachtige verhalen vertellen over de ceremonies en overtuigingen. Zo vertelde hij over een jongen die volledig gestoord en gewelddadig werd, omdat een van de voorouders zijn ziel overgenomen had. Het hele dorp kwam daarna samen om te zoeken naar de fout waardoor de voorouders boos waren. Uiteindelijk kwamen ze erachter dat een van de symbolen verkeerd gebouwd was. En nadat het symbool vervangen was en er vele ceremonies uitgevoerd werden, waren de voorouders tevreden en was de jongen weer volledig gezond.

Voor ons westerse rationalisten klinkt dat natuurlijk zo ongeloofwaardig als de pest. Maar de mensen hier geloven er nog altijd in. Marselino legde ook uit dat het christendom steeds groter wordt in Flores. Maar het animalisme zal altijd de basis blijven. Bij een probleem of ongeluk wordt er altijd eerst teruggegrepen naar het animalisme.

Daarna zijn we ook nog uren lang weggespoeld in de warm water bronnen, hebben we enorm vermoeiende bergen getrotseerd met onze scooters (luie donders zijn die indo's), hebben we voor 50 cent een volledig maaltijd naar binnengewerkt in de lokale warung, hebben we keihard vals meegezongen met de karaoke in de enige 'bar' van de omgeving.

En 's Avonds namen William en Marselino me mee naar hun vriendengroep om met een aardige dosis Arak te genieten van de heerlijk foute Flores muziek en de hilarische dansende Van Wempie, die enorm trots was dat hij een Nederlandse naam had.

Deze keer is het me wel gelukt om weg te gaan (niet net als in Tete Batu elke dag weer mijn verblijf verlengen). Om half 7 's ochtends stond er een toeterende lokale bus voor mijn Home Stay om me op te pikken. (Een voordeel aan lokale vrienden maken, ze zorgen dat de bus voor je omrijd om je thuis op te halen. Luxe!). Een hilarische busreis van 8 uur lang, met dreunende muziek, schreeuwende busmedewerkers, een hoop pakjes, enorme files en gelukkig geen kippen op schoot. Halverwege stopten we met z'n allen om gezellig te lunchen, heerlijk het indoleven! Na aankomst in Moni ben ik de volgende dag om 6 uur opgestaan voor een ochtendwandeling naar Mt. Kelimutu met meren in drie verschillende kleuren. (Ja, je leest het goed.... Ik ben echt om 6 uur opgestaan voor een ochtendwandeling)

Mijn laatste stop in Flores is Ende. Een stadje aan de zee waar ze het woord toerist niet kennen. Oftewel een wandeling door de stad bevat een hoop 'Hello Miss, where are you from?', getoeter en sneaky foto's. Ik ga nog even genieten van het echte indoleven en de prachtige omgeving hier voordat ik morgenochtend in het vliegtuig stap naar Singapore met nog een tussenstop van een dag in Lombok.