My happy place

24 april 2017 - Tetebatu, Indonesië

Uh, het is weer even een tijdje geleden. Oeps. Het ligt niet aan jullie, het ligt aan mij. Ik was 2 weken in de middle of nowhere en het was de beste tijd van me leven.

Ik heb het gevonden. 'My happy place.' Het plaatsje heet Tetebatu en mijn hart is gebroken dat ik daar na een veel te korte lange week uiteindelijk weg ben gegaan.

Het orginele plan was om 1 nacht te blijven. Uiteindelijk werden dit er 8. Waarvan er 7 in een tent waren die de eigenaar van het kamp voor me had opgezet toen hij in de ochtend doorhad dat ik niet weg wilde.

Maar hoedan? Nou, ik ben in een week volledig opgenomen in het dorpsleven van een klein dorpje onder mountain Rinjani. In eerste instantie vond ik het een beetje een apart hippievibe, maar Sam (de eigenaar) bracht hier snel verandering in. Hij nam mij en Alice (een volledig gestoorde vriendin uit Engeland die me altijd een beetje een Bridget Jones doet denken) mee naar een prachtige waterval waar wij die week nog 3 keer terug zouden komen. Daarna gingen we naar het café van Ana. Het 8 jarige getalenteerde zusje van Sam met op zondag haar eigen cafe. Ze kan werkelijk alles: fluit spelen, ze kent alle landen, hoofdsteden en vlaggen, is onwijs goed in Wiskunde, kan uitmuntend Engels en is enorm creatief. Samen met haar hebben we dromenvangers gemaakt. Een werkje dat zo mediterend is dat we bijna stoned naar de lokale warung van Ron gingen, die mij de rest van de week elke dag door weer en wind mijn vegetable curry bezorgde. 'Miss tempeh'.

En 's avonds begon het feest dan. Samen met de band aan de rijstwijn. Oftewel, keihard vals meezingen op de gitaar. Andere avonden hebben we uren lang het kaartspel 'general' gespeeld met de lokale vriendengroep. Als je de ronde verliest bij generaal, wordt je door iedere speler besmeurd door aangedikte koffie met suiker. Op een gegeven moment kwam het erop neer dat ik, als enige niet-Indonesier, samen met 7 vrienden uit het dorp pikzwart en stomdronken van de rijstwijn aan het gieren en brullen was van de pret.

Ik heb hier de meest fantastische mensen ontmoet. Bijvoorbeeld Sam (de eigenaar van het kamp) die op 22 jarige leeftijd binnen 5 maanden een onwijs goed lopend kamp heeft opgezet. Jonnie, die zo gepassioneerd is naar zijn klanten dat het soms een beetje eng is, maar die stiekem één grote goedzak is. Bajus, de dorpslet, die zijn naam waar deed door elke avond een andere girlfriend te hebben. Angara, die zo onwijs getalenteerd is op de gitaar dat hij een liedje maar 2x hoeft te horen en hij kan het voor de rest van zijn leven zonder enig bladmuziek spelen. Meezingen moet je alleen zelf doen want dat houdt zijn Engels niet bij.

Ik ben helemaal tot rust gekomen. Zelfs een tegenslag als mijn telefoon en pinpas verliezen kon mijn pret niet bedulden. Dit was trouwens ook nog hilarisch, want de zoektocht naar een nieuwe telefoon was me toch wat. Een uur lang achterop de scooter bij Angara, de nieuwe werknemer van het kamp die de vorige avond was aangenomen door een deal onder invloed van een hoop rijstwijn, naar de dichtstbijzijnde telefoon shop. Volledig natgeregend en geplaagd door vleermuizen kwamen we terug om erachter te komen dan ik mijn telefoon helemaal niet kon installeren aangezien er nergens internet is. Dus de volgende dag moesten we bij het restaurant van de vader van Bajus binnen sneaken om WiFi, aangezien dit de enige plek in het dorp is met Wifi. Uiteindelijk is het me gelukt en heb ik nu een crappie telefoon van 40 Euro waarmee ik de dag doorkom.

Mijn tijd hier is zo fantastisch geweest. Ik heb zoveel inspirerende mensen ontmoet en ik heb zoveel van het lokale leven meegekregen. Ooit op een dag hoop ik er nog terug te komen en dan blijf ik daar voor altijd.

Afscheid nemen van Tete Batu was erg moeilijk en ik moest het dan ook 2 keer doen voordat ik echt weg was. Want na 1 dag Senggigi miste ik iedereen zo erg dat we de volgende dag nog een laatste keer met z'n allen in Kuta hebben afgesproken. Maar nu ben ik toch echt weg. Op dit moment ben ik in Flores via de fantastische Komodo tour, maar dat is een verhaal voor een volgende keer.

Foto’s

2 Reacties

  1. Mama:
    24 april 2017
    Wat een mooi verhaal weer. Ooit mag je terug naar Tetebatu. Maar kom maar eerst weer eens gewoon naar Nederland. Hier zijn ook een heleboel mensen die je missen :-)
  2. Charlotte:
    24 april 2017
    Zo leuk om allemaal te lezen Pascallie, fijn dat je het zo naar je zin hebt! :)